Menu
Geneeskunde, I love it! Zo gaaf vind ik wat we tegenwoordig allemaal kunnen in de geneeskunde. Ook voor dieren komen er steeds meer mogelijkheden. Onze dieren worden net als wij dan ook steeds ouder. Enerzijds is dit natuurlijk doordat we de voeding, hygiëne, etc. beter op orde hebben. Maar de geneeskunde helpt ons hier ook een flink stuk bij. Dit is prachtig, maar heeft ook een enorme keerzijde. Namelijk het ethische vraagstuk waar je als dier- en paarden “eigenaar” tegenaan loopt. Hoe ver ga je met behandelen? En wanneer besluit je dat het genoeg is?
Joe heeft PPID (ook wel Cushing genoemd), en over het behandelen van deze aandoening van de hypofyse is nogal wat te doen. De behandeling hiervan wil ik graag als leidraad gebruiken voor dit blog.
PPID is een ziekte die langzaam verergert. Met de medicatie zorg je ervoor dat de symptomen minder erg zijn. Dus het is met name symptoombestrijding. Het belangrijkste symptoom voor mij om te bestrijden is het risico op hoefbevangenheid. Maar het nadeel aan de medicatie voor PPID – pergolide – is dat het soms vervelende bijwerkingen kan hebben. Zeker naarmate je de dosering moet verhogen wordt de kans op bijwerkingen groter. Aangezien de ziekte dus langzaam toeneemt is het aannemelijk dat je gedurende de behandeling (welke in principe levenslang is), de dosering verhoogd moet worden. Bijwerkingen die onder andere kunnen ontstaan zijn: verminderde etenslust, sufheid en minder alert zijn. Deze bijwerkingen kunnen tijdelijk, maar ook blijvend zijn. Soms is dan de enige oplossing de dosering verlagen of de medicatie geheel te staken.
Wat voor mij erg belangrijk is in de keuze om wel of niet te behandelen is de balans tussen de klachten van de PPID en de bijwerkingen van de medicijnen. Dus ik heb nu al voor mezelf besloten dat wanneer de ziekte van Joe toeneemt en hij bijwerkingen gaat krijgen na ophogen van de medicatie, ik op een gegeven moment stop met verhogen. En dan is het wachten tot dat hij op een gegeven moment last krijgt van de ziekte. Op dat moment zal ik waarschijnlijk moeten besluiten dat euthanasie voor hem de enige weg is.
En dat is het volgende lastige punt: euthanasie. Toen ik in het verleden als dierenartsassistent werkte heb ik van dichtbij deze besluiten mee mogen maken van eigenaren van kleine huisdieren. En dit besluit kan soms erg moeilijk zijn. Er staat me nog steeds een casus bij die me veel heeft gedaan en goed het lastige besluit illustreert voor de eigenaar.
De kat in deze casus was al ouder en had onder andere een fors verminderde nierfunctie. Dit is een aandoening die niet meer geneest. In sommige gevallen kun je d.m.v. dieet en medicatie de nieren iets ondersteunen. Bij deze kat echter was de schade van de nieren al in zo’n ver gevorderd stadium dat dit geen verschil meer zou maken. De kat werd opgenomen omdat de eigenaar hem nog een kans wilde geven. Euthanasie was nog niet aan de orde voor haar. De kat was zeer misselijk doordat de afvalstoffen in het bloed hoog waren opgelopen. Daarom wilde de kat ook niet meer zelf eten. Bij een opname hebben we verschillende truucjes om niet etende katten aan het eten te krijgen, maar helaas hielp dit niks. Er zat dus niks anders op dan de kat te gaan dwangvoeren – want een kat mag niet te lang vasten – dus er moest iets gebeuren. Tot overmaat van ramp vond de kat de opname (zoals veel katten) zeer stressvol waardoor hij flink van zich af vocht. Dan zit er voor ons niets anders op dan meer dwang te gaan gebruiken, waardoor de kat weer meer gaat vechten, etc. Ik kan me nog zo goed het moment herinneren dat ik in zijn hokje zat en hem moest dwangvoeren, met tranen over mijn wangen omdat ik het diertje dit eigenlijk niet wilde aan doen. Maar de eigenaar kon een euthanasie nog niet accepteren. Alle dierenartsen in de praktijk waren het er wel over eens, dat we eigenlijk niks meer voor het diertje konden doen. Gelukkig heeft de eigenaar uiteindelijk besloten om de behandeling te staken en is het dier thuis ingeslapen.
Ik vind bovenstaande casus zo’n mooie illustratie hoe moeilijk het kan zijn om tot het besluit van euthanasie over te gaan. Het is ook nogal een beslissing die we moeten nemen. Voor mijzelf als diereneigenaar is het dan ook belangrijk om een goede vertrouwensband met je behandelend dierenarts op te bouwen. Zodat wanneer je onvermijdelijk in deze situatie terecht komt je kan vertrouwen op het oordeel van je dierenarts. Bespreek het daarnaast ook met vrienden/familie die jou goed kennen en vraag hun oordeel. Zelf zit je midden in de situatie en is het vaak lastig om met een heldere blik een besluit te nemen in deze ongelofelijk moeilijke en emotionele beslissing.
En wanneer ik moet beslissen over het behandelen van ziekte is voor mij is de stelregel dat het middel nooit erger mag zijn als de kwaal.
Groeten, Shanna
