logo_compleet_kleur_transparant_header_klein.png

Verkeerde beslissingen

 Wat een lekker bosritje had moeten worden werd er een die heel snel tot een einde is gekomen.  

De laatste tijd gingen we lekker, ik had een modus gevonden waarbij we eerst een half uur in de bak gingen draven en galopperen. Daarna naar buiten, rustig opgebouwd. Eerst draven in het bos. Later buiten het bos galopje proberen, heel subtiel, zeer beschaafd. Daarna galop in het bos, heerlijk, zo netjes, zo braaf. Fijn terug te nemen op het moment dat ik het even voldoende vond.  


03-01-2021 De eerste keer weer rijdend in het bos, het was 100 meter, maar we hebben het wel gedaan!

Tot vorige week woensdag, mijn kat werd plots heel ziek, bijna dood (overigens nu helemaal hersteld, niks meer aan te zien). Dus ik dacht lekker ritje met An, even gedachten ordenen, de rust van het bos. Inrijden in de bak? Nee, geen zin in, gedoe altijd. Eenmaal in het bos toch een galopje proberen, lekker crossen was mijn plan. Al snel wilde hij niet meer waar ik heen wilde. Meerdere paden geprobeerd, Andor wilde naar huis. Ach, zal mijn verdriet wel zijn, dit voelt hij en hij denkt dat het beter is, als we lekker naar huis gaan. Dus rustig naar huis gestapt.

Vandaag weer eens lekker naar buiten. In de bak voorrijden? Nee, joh dit kunnen we best proberen, ging toch zo goed? Dit kunnen we aan. Dus zogezegd, zo gedaan wij op weg. Net van huis vertrokken en Andor hinnikt naar de achterblijvers. Ah wat lief, doet hij anders nooit. Zal wel zijn omdat we net een nieuwe toevoeging in de kudde hebben. Wij verder, buiten het bos even indraven, klein galopje, ja voelt goed, wel wat aan de snelle kant, maar ja net gestart, wat wil je? We komen een mooie tinker tegen die lekker aan de wandel is met zijn baasjes. Andor werd er wat onrustig van, wil omdraaien, hinnikt nog na. Is dit nieuw, kunnen we nu ineens niet meer alleen op pad? Ach, ja even lekker eruit draven richting bos. Bij het bos aangekomen vanaf het paard het hek open gemaakt, zeer professioneel! Wij komen er wel! In het bos, even lekker draven. Werd een soort gang tussen draf en galop in. Alle tekenen aan de wand. Mwa, als we de hoek om zijn op het lange pad kunnen we best even galopperen. Goed idee! Daar gingen we, pijlsnel! Niet te stoppen, eerst nog leuk in de beugels staan. Zadel schuift wat naar voren, oeh niet zo veilig. We stoppen even, Andor was moe. In de verte op het pad andere paarden in zicht. Oh nee, niet handig, laten we omdraaien en een plekje zoeken om, bam!, weg was Andor. Zo hard, de app zegt 37,0km/uur. Richting het einde van het pad. Ondertussen blijven zitten, naar achter blijven, benen lang, handen laag! Paniek slaat toe, trekken aan de teugels, hoooo! Andor, hoooo!!!! Kan ik nog harder schreeuwen? Paniek! De bocht om, volte draaien? Waar? Nee, volte draaien lukt niet. 0% controle, gewoon gaaaaan. Hooo, Andor! Hardloper op het pad, die gelukkig door had dat ik geen controle meer had. Stapt gelukkig aan de kant. Zadel schuift nog verder naar voren, gelukkig zijn er voorbenen, anders had ik op zijn nek gezeten. Nog een bocht om, pijlsnel. Inmiddels mijn beugels verloren, maar ik zit nog! Thank god, voor mijn zit. Ah, het hek weer, hij gaat daar wel stoppen. Hij gaat toch wel stoppen? Niet over het wildrooster Andor! Richting het hek “sturen”. Daar is het hek, noodstop, en stil. Ik er nog op, briesende Andor. Snel afstappen, pfff, het bos uit. Ga maar even grazen. We hebben het overleefd…. Ik heb het overleefd….  

Onderweg naar huis, rustig naast elkaar, zonder woorden. Hoofd naar de grond, verdrietig, tranen binnen houden. Een lief neusje tegen mijn hand, sorry baasje. Het is al goed lieverd, niet jouw schuld… 

Zucht, daar ging mijn vertrouwen weer. Maar weer terug en opnieuw opbouwen. 

Bovenstaande schreef ik in juli 2019, net na het voorval, Andor was net 4 maanden bij mij. Nog met knikkende knieën, een knoop in mijn maag en tranen die over mijn wangen biggelden, beschreef ik wat er gebeurde. Hier ben ik nog steeds erg blij mee, omdat ik het nu achteraf, met de kennis van nu kan analyseren. Ik kon toen nog niet vermoeden wat voor gevolgen dit zou hebben. Dit voorval is de aanstichter geweest voor een flinke rijangst. Ik heb meerdere challenges gevolgd, boeken gelezen en webinars gevolgd. Ik heb zelfs van 2 coaches begeleiding gekregen om hier weer bovenop te komen. Want ondanks de angst, ik wilde wel weer het bos in te paard, dit is mijn droom, ik wil het! Justus heeft regelmatig geopperd om Andor maar te verkopen, maar dat wilde ik echt niet, dat kon ik niet. Ik heb veel geleerd. Wat me vooral verbaasde is dat ik hier niet alleen in ben. Zoveel mensen die zich ook inschrijven voor een “ik wil weer ontspannen rijden” challenge. Wanneer je op de social media kijkt lijkt het alsof je de enige bent die met knikkende knieën een paar stappen in de bak stapt (als dat al lukt). De rest van paard minnend Nederland galoppeert met bloemen in de haren de zonsondergang tegemoet op het strand… 

Maar je bent echt niet alleen in die angst, dat is het goede nieuws. En je kan er ook zeker weer vanaf komen. Ik rijd nu uiteindelijk na 2 jaar weer een ritje van een uur alleen buiten. Sinds kort ook weer een klein galopje in het bos. Van tevoren heb ik nog steeds een knoop in mijn maag. Maar eenmaal onderweg valt het uiteindelijk wel mee. En achteraf ben ik super trots en blij dat we gegaan zijn.

 

Tips die ik je graag wil meegeven:
  • Schaam je niet voor je angst, veel mensen ervaren dit, praat erover en zoek hulp van een professional.
  • Bouw in kleine stapjes op, afhankelijk van je angst, is alleen opzadelen en opstappen al een begin.
  • Door veel te leren over paardengedrag van een paardengedragspecialist met gedegen opleiding, kan ik veel beter spanning bij mijn paard herkennen en tijdig ingrijpen.
  • Afstappen is niet hetzelfde als verliezen van je paard! Soms is het een verstandige en veilige keuze om af stappen. En je paard te steunen door af te stappen vind ik juist winst!
  • “Moet” niet teveel van jezelf, ga weer op zoek naar het plezier en de ontspanning. En soms doe je dat door eens iets heel anders te doen met je paard.

Met opgeluchte groet, Shanna